تاریخچه دوربینهای مداربسته
اولین سیستمهای مداربسته در سال ۱۹۴۲ میلادی در آلمان توسط شرکت زیمنس و با تلاش مهندس والتر بروخ توسعه یافتند. هدف اولیه از این سیستمها، که کاملاً آنالوگ بودند و قابلیت ضبط نداشتند، نظارت ایمن بر پرتابهای آزمایشی موشکهای V-2 در طول جنگ جهانی دوم بود. پس از جنگ، این فناوری به تدریج وارد عرصه تجاری شد و اولین سیستم تجاری به نام “Vericon” در سال ۱۹۴۹ در ایالات متحده عرضه گشت، اگرچه هنوز استفاده از آن محدود به نظارتهای زنده و بدون ضبط بود.
در دهههای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، کاربرد دوربینهای مداربسته در اماکن عمومی و مراکز حساس شروع به گسترش کرد. نقطه عطف مهم در این دوره، معرفی قابلیت ضبط تصاویر با استفاده از نوارهای مغناطیسی بود که کاربرد این سیستمها را برای امنیت بانکها و فروشگاهها عملی ساخت. این روند در دهه ۱۹۷۰ با جایگزینی نوارهای مغناطیسی با دستگاههای VCR که ضبط را سادهتر و کارآمدتر میکردند، شدت گرفت. دهه ۱۹۸۰ شاهد معرفی دوربینهای رنگی و اولین سیستمهای ضبط دیجیتال ویدئویی (DVR) بود که شروع به جایگزینی نوارهای کاست کردند و کیفیت تصاویر را به طور قابل توجهی بهبود بخشیدند.
انقلاب واقعی در دهه ۱۹۹۰ با ظهور فناوری دیجیتال و اینترنت رخ داد. در سال ۱۹۹۶، شرکت سوئدی Axis اولین دوربین تحت شبکه (IP Camera) را معرفی کرد. این دوربینها با استفاده از پروتکلهای شبکه، امکان انتقال دادهها از طریق اینترنت و در نتیجه نظارت از راه دور را فراهم آوردند و سیستمهای آنالوگ سنتی را به چالش کشیدند. در قرن بیست و یکم، صنعت CCTV با سرعت خیرهکنندهای پیشرفت کرده است؛ دوربینها به کیفیتهای مگاپیکسلی رسیدهاند و با ادغام هوش مصنوعی (AI)، قابلیتهای پیشرفتهای مانند تشخیص چهره، ردیابی اشیاء و تحلیل رفتار را برای امنیت هوشمند ارائه میدهند. در ایران نیز، اولین کاربرد این سیستمها به دهه ۱۳۳۰ شمسی با نصب دوربینهای کنترل سرعت در جادهها بازمیگردد که به تدریج در مراکز مهم کشور مورد استفاده قرار گرفت.
